10. DE TIJD TIKTE DOOR...

Slot.

Het leven was verder gegaan. De tijd tikte door. Ik was eerst op de fiets vanuit Ravenstein naar het Titus Brandsma Lyceum in Oss  gegaan, totdat we verhuisden naar Oss, waar mijn ouders een grote juwelierszaak hadden geopend in 1965 in de Galerij. 

Mijn broer Hans werkte al regelmatig in de zaak. Na zijn HBS-diploma ging hij er definitief werken, want hij moest de zaak op termijn overnemen. Maar dat gebeurde al vrij vlot in 1969. Er kwam een hernieuwde opening. De winkelgevel werd ook opgesierd met een carillon, dat elk kwartier een melodie speelde.

Dit was een keerpunt in de geschiedenis van Den Brok-Boeijen. Piet besloot toen de zaak terug te nemen, omdat hij bang was dat het mis zou gaan met de zaak  door Hans en zijn nieuwe relatie.  Omdat pa voet bij stuk hield,  kon Hans niet anders, dan de zaak teruggeven. Zelf begon hij met zijn nieuwe vrouw Nel een eigen zilver- en goudsmederij in Heesch.

Het bleek al snel dat Piet de zaak niet meer aankon en uiteindelijk besloot hij de winkel te verkopen aan een neef met zijn vrouw. Dat gebeurde begin 1975.

De nieuwe eigenaar, een neef , kwam echter zijn betaalverplichtingen niet na, waardoor Piet een rechtszaak begon. Op 26 september 1975 moest de winkel worden teruggegeven. De neef van Piet had voor de teruggave het nodige ontvreemd uit de zaak, zodat hij elders in Oss een eigen zaak kon beginnen. Hij zorgde er ook voor dat Piet door de FIOD werd opgepakt en enkele dagen in hechtenis moest blijven in verband met belastingontduiking. Door deze tegenslag, de enorme verliezen en de grote belastingaanslag zag Piet geen andere mogelijkheid dan binnen een jaar de winkel nu definitief aan een vreemde te verkopen.

Ook al veroordeelde de rechter de neef op 16 juli 1980 tot het terugbetalen van alle verliezen en onkosten met de nodige rente, uiteindelijk kwam er geen cent terug, want de vogel was naar het buitenland gevlogen. Dit was het trieste einde van de juwelierszaak Den Brok-Boeijen.

Na vijf jaar Ter Apel en werken aan de Bonifatiusschool aldaar, verhuisden Anke, ik, Perry en Marylen naar Wijchen. Hier kreeg ik een baan op bassischool de Piekenstulp, waar ik 28 jaar zou werken. 

Ondertussen waren Piet en Lena met hun zoon Peter naar Veghel. verhuisd.   Als hobby had mijn vader bijen houden, maar ook timmerde hij graag van alles. 

In 1995 kreeg Piet longkanker en overleed. Mijn moeder overleed in 2002.

Uiteindelijk heb ik nog zeven jaar tot mijn pensioen les gegeven op het driemanschooltje Sint Jozef in Niftrik. Bij het les geven had geschiedenis altijd een belangrijke rol vervuld, omdat ik van mening was, dat de mens moest leren van het verleden. Geschiedenis was nodig om te begrijpen, waarom iets nu was, zoals het was en hoe dat dan zo was gekomen.

Na mijn pensioen ontdekte ik de genealogie, waar ik me helemaal in verdiepte en zo de informatie verzamelde over mijn voorouders.

Hoe zag ik mijn voorouders? Allereerst mijn vader. Als kind keek ik tegen hem op, was er zelfs wat bang voor. Later zette ik me af, maar kon me moeilijk aan zijn invloed ontworstelen. Mijn vader bedoelde het misschien altijd wel goed, maar was zo overtuigd van zijn eigen gelijk, dat hij met zijn invloed en overheersing mij en ook anderen als het ware kon dwingen datgene te doen, wat hij wilde. Voor mij is zijn invloed erg bepalend geweest.

Is er voor mij iets bij mijn voorouders, dat ik herken? Hoewel ik geen landbouwer ben, zoals de meeste voorouders, is voor mij de natuur zeker ook heel belangrijk.

Verder heb ik gemerkt, dat mijn voorouders ergens vast in konden geloven, iets wat ik wel bij mezelf terug vind.

Ook konden ze zich ergens in vastbijten, zich ergens helemaal voor geven, een zeker fanatisme dus. Ook dat is mij niet vreemd.

De wereld was en is veranderd. Maar misschien juist daarom is het belangrijk om het verleden te koesteren, er van te leren.

Onze kinderen en kleinkinderen moeten nu het verhaal van de mens verder schrijven en misschien kunnen zij nieuwe, hoopvolle bladzijden toevoegen.

Het is waardevol om zaken uit het verleden, die dreigen verloren te gaan, vast te leggen voor later. Dit verhaal is daarbij misschien een kleine bijdrage en tevens een ode aan mijn voorouders.

STAMBOOMREEKS VAN WILLEM DEN BROK